Title
trad. dal greco di Chiara Catapano
KERAMIKÒS
I
In queste case disabitate,
nelle strade dai grandi nomi,
è sempre inverno.
Ore otto in via Salamina,
la tribù degli Akamantidi e Kèramos il guardiano
dormono ancora!
Dentro il loro sonno passa
il fiume Eridano,
un gatto nero,
la prima nave persiana
e la ruota.
«E la porta che cigolava?»
Forse, l’ultimo oracolo.
Il fragore della grande armata
che si prepara ad attraversare il Bosforo.
Chi può dirlo?
La città è addormentata –
sotto tegole e marmi franti.
Nient’altro.
In silenzio discendevi anche tu, straniero.
Ora indefinita. Incerta.
In queste case disabitate,
la Storia continuamente s’annotta, senti?
II
Splendidi morti sorreggono i nostri giorni.
Piano piano s’accascia il futuro.
Nessuno lo vede.
Neppure questo Dio sconosciuto,
che suona sui marmi,
a volte la lira
a volte lo sgomento.
Chi dunque s’oppone?
Scenda qui greve la sera.
Che risuonino le salpinghe.
*
ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
Ι
Σ’ αυτά τ’ ακατοίκητα σπίτια,
στους δρόμους με τα μεγάλα ονόματα,
είναι πάντα χειμώνας.
Ώρα οχτώ στην οδό Σαλαμίνος,
η Ακαμαντίδα φυλή και ο φύλακας Κέραμος
κοιμούνται ακόμα!
Μέσα στον ύπνο τους περνάει
ο Ηριδανός ποταμός,
μια γάτα μαύρη,
το πρώτο περσικό καράβι
και ο τροχός.
«Και η πόρτα που έτριξε;»
Ο τελευταίος ίσως χρησμός.
Ο αχός της μεγάλης στρατιάς,
καθώς ετοιμάζεται να περάσει τον Βόσπορο.
Ποιος ξέρει;
Η πολιτεία κοιμάται –
κάτω από σπασμένα κεραμίδια και μάρμαρα.
Άλλο τίποτε.
Ήσυχα διάβαινε ξένε και συ.
Ακαθόριστη ώρα. Δίβουλη.
Σε αυτά τ’ ακατοίκητα σπίτια,
η Ιστορία ολοένα νυχτώνει, ακούς;
ΙΙ
Ωραίοι νεκροί στηρίζουν τις μέρες μας.
Αργά–αργά καταρρέει το μέλλον.
Δεν το βλέπει κανείς.
Ούτε κι αυτός ο άγνωστος Θεός
που παίζει στα κεραμίδια,
πότε τη λύρα του
πότε τον πανικό,
Ποιος αντιστέκεται λοιπόν;
Ας πέσει εδώ το βράδυ βαρύ.
Ας ηχήσουν οι σάλπιγγες.
PYDNA
Il luogo qui somiglia a un cielo caduto.
Astri le case.
Nuvole gli ulivi esigui.
Il mare e gli uomini
magnifiche stelle cadenti.
Passano i secoli,
gli eserciti, le macchine.
Perseo! Cassandro!
Mortali e voi uomini delle macerie
ditemi:
la tristezza, come passa?
*
ΠΥΔΝΑ
Ο τόπος μοιάζει με πεσμένο ουρανό εδώ.
Άστρα τα σπίτια.
Σύννεφα οι λιγοστές ελιές.
Η θάλασσα και οι άνθρωποι
ωραία πεφταστέρια.
Περνούν οι αιώνες,
οι στρατιές, τα αυτοκίνητα.
Περσέα! Κάσσανδρε!
Θνητοί κι αθάνατοι των ερειπίων
πείτε μου:
Οι λύπες πως περνούν;
Christos Toumanidis è nato nel 1952 a Litharià Pèllas. Dal 1965 vive ad Atene, dove lavora. Fondante per la sua formazione è l’incontro col poeta Ghiannis Ritsos, avvenuto nel 1975, da cui scaturirà una fraterna amicizia. È autore di dodici raccolte di versi. Suoi testi sono stati pubblicati su riviste e antologie sia greche che straniere. È attualmente uno dei nomi più rappresentativi del panorama poetico greco.
*
Fotografia © Raymond Depardon
29/04/2021
